Wołga GAZ-24 – porywający wóz

Czarna Wołga to bohaterka miejskich legend. W czasach swej świetności służyła urzędnikom aparatu państwowego. A dziś? To unikat – auto, obok którego trudno przejść obojętnie.

Nazwa Wołga pojawiła się już w 1956 r. w odniesieniu do modelu GAZ-21, który stanowił następcę wytwarzanej od 1946 r. „Pobiedy”. Dwanaście lat później, GAZ-21 doczekał się bardzo nowoczesnego jak na owe czasy następcy – modelu 24.

Trudno nie zauważyć inspiracji amerykańskimi limuzynami. Rozmiary były jednak mniejsze: Wołga ma 473 cm długości.

Pierwsze prototypy napędzała trzylitrowa jednostka V6 o mocy 125 KM. Do seryjnej produkcji trafił jednak dużo tańszy w produkcji silnik 2.4: górnozaworowy, 4-cylindrowy i rozwijający 95 KM lub 85 KM w wersji dla taksówek dostosowanej do paliwa LO76.

Wołga GAZ-24 – zaglądamy do wnętrza i... siadamy do tyłu

Jeśli w Związku Radzieckim ktoś dosłużył się Wołgi, przeważnie otrzymywał ją do dyspozycji wraz z szoferem. Wyjątki obejmowały znanych sportowców i profesorów.

W Wołdze jest ciasno z przodu i przestronnie z tyłu. To typowy samochód, którym jeździło się z szoferem.

O miejsce kierowcy w Wołdze nie zadbano jakoś szczególnie: oś kolumny kierownicy nie była równoległa do osi fotela, pedały zawieszono wysoko i nie w równej płaszczyźnie, a ilość miejsca na nogi była taka jak w samochodach wielkości Moskwicza.

Wszystkie Wołgi mają seryjne radio i drążek skrzyni biegów w podłodze. Brakuje miejsca dla wysokich.

Zapomniany w dzisiejszych samochodach wskaźnik: amperomierz (u góry).

Za to z tyłu siedziało się nadzwyczaj wygodnie i doprowadzono tam choćby oddzielny nadmuch ciepłego powietrza (rzadkość w latach 60.). Wołgi seryjnie wyposażano w radio i mocowania do pasów bezpieczeństwa.

Czarny lakier z zewnątrz i czerwone wnętrze to zestawienie zarezerwowane dla samochodów przeznaczonych dla Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Inne auta konfigurowano zupełnie przypadkowo. GAZ

Jednym z elementów wyposażenia seryjnego Wołgi jest radio z elektrycznie wysuwaną anteną. GAZ

Gniotsa nie łamiotsa, ale... prowadzi się kiepsko

W Związku Radzieckim Wołgę chwalono za świetne dostosowanie zawieszenia do złych dróg (duży prześwit, trwałe resory piórowe z tyłu), ale krytykowano za prowadzenie przypominające łódź i kiepską dynamikę.

W porównaniu do modelu 21 zmieniono bardzo wiele detali, likwidując 29 punktów smarowania podwozia i zwiększając okres między wymianami oleju z dwóch do sześciu tysięcy km.

Oryginalna jednostka napędowa pod maską Wołgi to już istotna zaleta. W latach 80. i 90. powszechnie przekładano silniki od Mercedesa W123, lub co gorsza – od Żuka (plus obowiązkowo instalacja gazowa).

Producent przewidywał awarie. Stąd lampka do oświetlania komory silnika.

Z czasem poszerzano gamę o kolejne wersje: kombi z trzema rzędami siedzeń, sanitarkę oraz najrzadsze z najrzadszych: GAZ-a 24-95 z napędem na 4 koła oraz model 24-24 z silnikiem 5.5 V8 rozwijającym 190 KM. Odbiorcą było KGB. Samochód doskonale się rozpędzał i fatalnie hamował: przy przedniej osi przez cały czas stosowano bębny, a jedynym istotnym ulepszeniem układu jezdnego było wspomaganie kierownicy.

https://magazynauto.pl/wiadomosci/gaz-14-czajka-luksusowa-nowosc-radzieckiego-przemyslu-samochodowego-motor-nr-49-1977,aid,2759

Wołga nie była hitem eksportu. Miała wysoką cenę i brakowało jej prestiżu. W latach 80. w ZSRR straciła już swój blask i stała się powszechnie dostępna dla wszystkich, kto dysponował gotówką. Powstało 1,48 mln sztuk.

W Wołdze najbardziej doceniam komfortowe zawieszenie, za pomocą którego auto „nie zauważa” choćby dużych dziur. Silnik jest bardzo elastyczny, ale denerwuje zestopniowanie skrzyni biegów. Bardzo przydałaby się „piątka”!

Paweł, właściciel Wołgi

Im młodszy czytelnik, tym większy problem z rozszyfrowaniem, co tu jest napisane

Ciekawy detal – wlot powietrza z lampką.

Wołga GAZ-24 – historia modelu

• 1968: prezentacja GAZa 24
• 1970: rozpoczęcie produkcji seryjnej w fabryce w Gorki
• 1972: do gamy dołącza kombi
• 1973: wersja V8 stworzona na zamówienie KGB
• 1976: rozpoczęcie eksportu do Belgii, samochody są tam wyposażane w silniki Diesla i sprzedawane pod marką Scaldia jako taksówki
• 1977: drobny lifting – modernizacja kabiny
• 1985: istotna modernizacja ogólna i nowe oznaczenie: GAZ 24-10
• 1986: kombi po liftingu
• 1994: zakończenie produkcji

Wołga GAZ-24-02 (kombi) GAZ

Wołga GAZ 24-10 (po liftingu) GAZ