4 dni temu
W dniu 19 września w Sindelfingen w wieku 90 lat zmarł Bruno Sacco, jeden z najbardziej znanych designerów w historii motoryzacji. Sacco urodził się we Włoszech ale miał niemieckie obywatelstwo. Od 1975 r. aż do przejścia na emeryturę w 1999 r. był głównym projektantem Mercedes-Benz.
„Dzięki swoim ikonicznym projektom i pasji do estetyki Bruno Sacco odcisnął na naszej firmie trwałe piętn. Bruno Sacco był wybitną osobowością i imponującym estetą” – powiedział Gorden Wagener, szef designu w Mercedes-Benz Group AG.
„Mercedes-Benz zawsze będzie pamiętał tego niezwykłego stylistę, a jednocześnie skromnego człowieka. Bruno Sacco zdefiniował wygląd licznych ikon Mercedes-Benz. Wiele z nich wciąż funkcjonuje w codziennym ruchu drogowym lub fascynuje jako klasyki naszej marki” – powiedział Marcus Breitschwerdt, dyrektor generalny Mercedes-Benz Heritage GmbH.
Klasa E serii 124 ze wszystkimi czterema wariantami nadwoziowymi, Klasa S serii 126, w tym coupé, Mercedes-Benz 190 (W 201) oraz SL serii R 129 – to tylko niektóre pojazdy, które powstały pod kierownictwem Bruno Sacco jako szefa działu designu. Każdy z nich, podobnie jak wiele innych osobowych i użytkowych Mercedesów, ilustruje motyw przewodni, którym zawsze kierował się ten legendarny projektant: „Mercedes-Benz musi zawsze wyglądać jak Mercedes-Benz”. W ten sposób Bruno Sacco, darzony powszechnym szacunkiem także poza strukturami marki z gwiazdą, ukształtował idiom designu kilku pokoleń linii modelowych. Do Daimler-Benz AG dołączył w 1958 r. i przepracował dla firmy całe swoje dalsze życie zawodowe.
Bruno Sacco urodził się w Udine 12 listopada 1933 r., jako syn dowódcy batalionu piechoty górskiej. W 1951 r., w wieku 17 lat, ukończył szkołę średnią w swoim rodzinnym mieście jako najmłodszy geometra we Włoszech. W tym samym roku odwiedził salon samochodowy w Turynie – centrum idei nowoczesnego wzornictwa, gdzie wielcy włoscy projektanci aut prezentowali nowe modele i studia. Zafascynowany światem samochodowych form Sacco od 1952 r. studiował na Politechnice Turyńskiej. W 1955 r. dołączył do Carrozzeria Ghia SpA z siedzibą w Turynie i zdobył tam doświadczenie w budowie modeli. Studio Ghia tworzyło ekscytujące koncepty, które przypominały zarówno futurystyczne samoloty, jak i eleganckie codzienne samochody.
Pod koniec 1957 r. Sacco spotkał się w Turynie z Karlem Wilfertem, który od połowy lat 50. był szefem testowania nadwozi Mercedes-Benz w fabryce w Sindelfingen. Wilfert budował nowy dział designu, na czele którego stał Friedrich Geiger, a jako pierwszego designera zatrudnił Paula Bracqa. W 1958 r., po zaproszeniu do zakładów w Sindelfingen, jako drugi designer dołączył do niego Bruno Sacco. Najpierw pracował w sekcji wstępnego rozwoju nadwozi, a później był szefem działu designu nadwozi i koncepcji wymiarowych. W tym czasie powstały takie wybitne modele jak Mercedes-Benz 600 (W 100, 1963–1981) oraz SL „Pagoda” (W 113, 1963–1971). Sacco przejął również zarządzanie projektami na potrzeby wystaw dotyczących bezpieczeństwa i odpowiadał za wygląd eksperymentalnych pojazdów z silnikiem Wankla: C 111 (1969) oraz C 111-II (1970). Jego zaangażowanie przyczyniło się do stworzenia wolumenowych samochodów, takich jak seria modeli klasy średniej 123 (1976–1986).
Po mianowaniu na stanowisko Oberingenieur (głównego inżyniera) w 1975 r. Sacco zastąpił Friedricha Geigera na stanowisku szefa działu designu. Pierwszym pojazdem, za który odpowiadał, było kombi serii 123, zaprezentowane w 1977 r. W tamtym czasie zdefiniował także formę eleganckiej Klasy S serii 126 (1979–1992) oraz powiązanego z nią coupé (1981–1991). Był z tych samochodów szczególnie dumny: „Seria 126 we wszystkich formach designu to najlepsza rzecz, jaką zrobiłem dla Mercedes-Benz” – powiedział Sacco kilkadziesiąt lat później, podsumowując swoją karierę. Nic dziwnego, iż po przejściu na emeryturę miejsce w jego podwójnym garażu zajmował ciemnoniebieski egzemplarz 560 SEC.
Bruno Sacco rozumiał, jak nadać wzornictwu odpowiednie znaczenie w hierarchii Mercedes-Benz. W ten sposób już w 1978 r. dział designu został podniesiony do rangi specjalistycznego departamentu.
Sacco opisywał siebie jako estetę. Cenił ekspresję i siłę symbolu. Jak twierdził, w przypadku samochodu Mercedes-Benz przy przechodzeniu z jednej generacji do następnej należy zachować tożsamość serii modelowej – tak aby po prezentacji nowej generacji ta odchodząca nie wydawała się przestarzała. Poza tym każdy Mercedes-Benz na całym świecie powinien być rozpoznawalny jako przedstawiciel marki. Zjawiskowym detalem wprowadzonym przez Sacco w 1979 r. były boczne panele ochronne zastosowane w Klasie S z serii 126. W kolejnych latach ten element wzornictwa znalazł się w innowacyjnej kompaktowej limuzynie W 201 (1982–1993) oraz serii 124 (1984–1997), Klasie S 140 (1991–1998) i SL-u R 129 (1989–2001).
Pomimo silnej rodzinnej tożsamości pożądane są cechy wyróżniające poszczególne linie modelowe. Aby uniknąć wewnętrznej konkurencji, Sacco wyraźnie odróżnił wygląd roadstera SLK (R 170, 1996–2004) od większego SL-a (R 129). Po 30 latach od premiery nie przestawał doceniać tego ostatniego – jak mawiał, niezmiennie lubił R 129. W 1993 r. został członkiem grupy dyrektorów firmy. W tej roli do zakresu jego odpowiedzialności należało także projektowanie pojazdów użytkowych Mercedes-Benz.
Pod kierownictwem Sacco jako szefa ds. designu Mercedes-Benz kładł coraz większy nacisk na estetykę i efektywność aerodynamiczną. Proporcje i linie były przejrzyste, akcentowano funkcjonalność. Filozofia ponadczasowej elegancji Sacco przemawiała również do młodszej klienteli. Początkowo dotyczyło to modelu 190 (W 201), który przyciągnął do marki nowych nabywców. Charakterystyczny styl Sacco stał się szczególnie widoczny podczas ofensywy produktowej w połowie lat 90., kiedy gamę modelową znacząco poszerzyły Klasa A (seria 168, 1997–2005), Klasa M (seria 163, 1997–2004), SLK (R 170), CLK (seria 208, 1997–2003) oraz Klasa V (W 638, 1996–2005). Ostatnie modele, za które Bruno Sacco odpowiadał przed przejściem na emeryturę, to Klasa S serii 220 (1998–2005) oraz luksusowe coupé CL serii C 215 (1999–2006).
Sacco dbał o formalną odpowiedzialność za markę nie tylko w przypadku samochodów. Zainicjował nowe Centrum Designu w Sindelfingen; zaprojektował je słynny włoski architekt i projektant wzornictwa przemysłowego Renzo Piano we współpracy z firmą architektoniczną Gaggenau C. Kohlbecker.
Umiejętność harmonijnego łączenia estetyki oraz techniki i technologii uczyniła Bruno Sacco jednym z najbardziej wpływowych designerów w historii motoryzacji. 31 marca 1999 r. projektant przeszedł na emeryturę, a na swoim koncie już wtedy miał liczne nagrody. Na stanowisku głównego projektanta Mercedes-Benz zastąpił go Peter Pfeiffer. W 2002 r. Bruno Sacco otrzymał tytuł doktora honoris causa uniwersytetu w Udine, w 2006 r. został przyjęty do galerii motoryzacyjnych sław (ang. Automotive Hall of Fame) w Dearborn w stanie Michigan, a w 2007 r. – do europejskiej galerii motoryzacyjnych sław (ang. European Automotive Hall of Fame) w Genewie. Po dwóch dekadach emerytury Bruno Sacco powiedział: „Mercedes był moim życiem i w 100% doceniam ten czas”.
(TSz) Źródło: Informacja prasowa
