1 rok temu
Zawsze starałem się jak najlepiej wykorzystać każdą przepustkę medialną, którą otrzymałem.
Niezależnie od tego, czy jest to mój pierwszy, czy piąty czy szósty Motorama Custom Car & Motorsports Expo w Toronto, zawsze skupiam się na tym samym: sprawić, by impreza wyglądała jak najlepiej. Oznacza to uczciwe wstrząśnięcie każdą salą. W tym hala pełna samochodów wyścigowych.
Może to zabrzmieć zaskakująco, ale widziałem, jak widzowie przemykają przez ten pokój tylko zatrzymując się, by złapać trochę suszonej kiełbasy od sprzedawcy mięsa, który powraca rok po roku.
Z dużą liczbą samochodów noszących blizny po bitwach, ta hala stanowi wyraźny kontrast z dopracowaną perfekcją przedniego holu Motoramy.
Ale jak mówi stare przysłowie, samochód wyścigowy może być samochodem pokazowym, ale samochód pokazowy nie zawsze może być samochodem wyścigowym.
Prawdę mówiąc, relacjonowałem bardzo mało sportów motorowych na Speedhunters. Ale ani przez chwilę nie myślcie, iż oznacza to, iż nie uważam samochodów wyścigowych za wystarczająco interesujące, by występować same.
Wyścigi Hot Rodów
Motorama 2018 była moim pierwszym wprowadzeniem do klasy „Hot Rod” OSCAAR (obecnie Ultimate Racing Series) za pośrednictwem Pontiaca Beaumonta z 66 roku poniżej. W następnym roku wpadł mi w oko ten Bicyane z 1961 roku, a baner na przedniej szybie potwierdził, iż również pochodzi z tej samej serii wyścigowej.
Moim zdaniem oba samochody z daleka wyglądały niewiarygodnie i prawie jak na ulicy. W każdym razie o wiele bardziej niż większość pojazdów o krótkim rozstawie kół.
Od tego czasu nauczyłem się, iż to wszystko zgodnie z projektem. Zasady serii są dość surowe, jeżeli chodzi o wygląd samochodów, a intencją jest przywołanie wspomnień z ery „wyścigu w niedzielę kup w poniedziałek” toru kołowego i wyścigów NASCAR.
Do zawodów można używać tylko samochodów amerykańskich z lat 1949-1975 z napędem na tylne koła. Poza karoserią Chevroleta z włókna szklanego z lat 55-57 Evans Bros. również muszą być stalowe.
Ponadto każdy samochód musi zachować fabryczny grill i fabryczne zderzaki. Tak, jeżeli samochód wyjechał z fabryki z dużymi i ciężkimi chromowanymi zderzakami, muszą one pozostać obecne podczas wyścigu. Muszą być również uwiązane, aby pozostać z samochodem od zielonej flagi do szachownicy.
Reszta paneli może pochodzić z rynku wtórnego, ale muszą być wykonane z blachy magnetycznej o grubości co najmniej 22. Żadne aluminium nie jest dozwolone.
Dozwolone są panele reprodukcyjne, podobnie jak domowe zamienniki, ale muszą one jak najbardziej przypominać oryginalną blachę. Z perspektywy aero, skrzydła bagażnika są dozwolone, a dachy mogą być ścięte.
Pod blachą samochody mogą korzystać z podwozia obwodowego oraz przedniego i tylnego końca rury. Podwozie nie może być przesunięte, a minimalny rozstaw osi wynosi 105 cali.
Fabryczne mocowania amortyzatorów są zabronione. Przednie zawieszenie musi być oparte na standardowej sprężynie śrubowej, z wrzecionami OEM i fabrycznymi górnymi i dolnymi wahaczami. Ramiona można modyfikować o +1/-1″ ich oryginalnej specyfikacji.
Z tyłu zasady są nieco luźniejsze, dozwolone są resory piórowe i 3- lub 4-wahaczowe zawieszenie. Aby uzyskać moc, każdy samochód z tej serii musi napędzać skrzyniowy silnik GM 350ci z małym blokiem V8 z okrągłymi gąsienicami
Wszystkie samochody są również zobowiązane do uruchamiania skrzynek kierowniczych. Skrzynie biegów mogą być manualne lub automatyczne.
Co najciekawsze, wszystkie opony muszą być używane American Racer EC 21s. Mogą mieć maksymalnie głębokość bieżnika 5/32 ″.
Słyszałem już wcześniej o producentach opon, którzy ograniczali serie, szerokość i wysokość ściany bocznej, ale to pierwszy przypadek, w którym opony muszą być wcześniej zużyte!
Na podstawie powyższego filmu wygląda to na dość konkurencyjną serię do oglądania, w której sporo uczestników ustawia się w kolejce do wyścigu w każdej rundzie.
Prawdziwe męstwo
Wizualnie ten Chevelle Malibu z 1969 roku może wyglądać jak kolejny samochód klasy Hot Rod, ale w rzeczywistości jest to weekendowa zabawka na tor, zbudowana bez określonych reguł wyścigowych.
Znany jako True Grit, Chevelle to złote dziecko forum internetowego, które może pochwalić się gigantycznym 537-stronicowym wątkiem dotyczącym budowy na Corner-Carvers.com.
Zostało to również opisane tutaj w gościnnym poście Anthony’ego z Build-Threads.com, kiedy opisał 10 ostatecznych kompilacji z 2014 roku.
Pod w większości fabrycznym nadwoziem Chevelle znajduje się 1999 Hutch Pagan z rozstawem osi 110 cali, podwozie NASCAR z ramieniem ciężarówki. Samochód, pod którym pierwotnie znajdowało się podwozie, rozbił się w 2001 roku, a następnie podskakiwał między dwoma innymi zespołami wyścigowymi – wciąż uszkodzony – dopóki jego obecny właściciel, Doug Scott, nie kupił go w 2008 roku.
Doug wymienił wygięte części, a następnie zdjął poprzednie nadwozie z podwozia, aby zrobić miejsce dla nowej blachy Chevelle.
O ile mu wiadomo, ten samochód był pierwszym udokumentowanym przykładem upuszczenia fabrycznej blachy na podwozie NASCAR.
Obecnie samochód pracuje na silniku zapasowym, którym jest mały blok Chevroleta V8 z pompą 406ci ci, z głowicami Trick Flow. Zasilany przez węglowodany Holley Double Pumper, silnik wytwarza moc 525 koni mechanicznych. Podstawowym silnikiem jest Chevy V8 434ci o mocy 700 KM.
Doug uruchamia zapasowy silnik, potrząsając niedawno dodanym przednim klipsem z serii Pinty’s/Limited Late.
Za silnikiem znajduje się 4-biegowa skrzynia dla psa, a za nią znajduje się 9-calowy tylny koniec Forda w specyfikacji NASCAR z przełożeniem 3,25.
Poza nowszym przodem, reszta podwozia jest dość podobna do oryginalnej specyfikacji z 1999 roku.
Doug prowadzi samochód zgodnie z przeznaczeniem, a jego najlepszy czas na torze Grand Prix Canadian Tire Motorsport Park wynosi 1:28.
To czas okrążenia od środka do tyłu, kiedy prawdziwe ciężarówki NASCAR jeżdżą po tym samym torze, więc nie ma się z czego szydzić, jeżeli chodzi o tworzenie sklepu domowego.
Dave’a Thomasa
Instagram: stanceiseeverythingcom
Więcej historii z Kanady na Speedhunters
